Florin Niculescu (Boekarest, 1967) werd geboren in een muzikale familie, zijn moeder was pianiste en zijn vader violist, vanaf zijn 4de was hij bezig met de viool. Inmiddels is hij een van de belangrijkste viool virtuozen in de gypsy jazzwereld. Zijn grote held is natuurlijk Stéphane Grapelli en het is dan ook niet verwonderlijk dat gitarist Birelli Lagrene hem de rol van Grapelli toedacht toen hij in 2001 een equivalent van het Quartet du Hot Club de France oprichtte onder de naam Gipsy Project. Florin nam 5 cd’s op onder zijn eigen naam en werkte mee aan talloze opnamen van beroemde orkesten zoals het London Royal Philharmonic Orch., The Debussy Quartet, The Orchestra de la Suisse Romande etc. en hij werkte met artiesten als Charles Aznavour, Henry Salvador, Francoise Hardy e.v.a. “The violin played an important role in my life since the day I was born. My mother told me that my father played the violin near her when she was pregnant and that whenever he started to play, I would begin to move vigorously as though wanting to leap out of her womb !” aldus Florin in het cd boekje.

Het mag duidelijk zijn dat het vioolspel letterlijk in zijn bloed zit, hij groeide op in hetzelfde land als de grote 20ste eeuw violist George Enescu en hij vervolmaakte zijn opleiding in de school die diens naam draagt. Hij ontdekte de grote solisten als David Oistrack, Jascha Heifetz, Yehudi Menuhin en de jazz violist Stéphane Grappelli die zijn idool werd en die hij ontmoette in 1994. Op 23 jarige leeftijd ontdekte hij Frankrijk en Parijs en luisterde hij naar de grote violisten van de Franse jazz. Stéphane Grappelli was zijn spirituele vader, onbetwistbaar de vader van de jazz viool. Een andere is Jean-Luc-Ponty een van de grootste jazz violisten, gekend door zijn wens om te experimenteren met nieuwe stijlen uit Amerika en Afrika, die hem brachten tot het gebruik van de elektrische viool. Met zijn versterkte instrument was hij een van de eersten die elementen van rock introduceerde. En net zoals Ponty gebruikte ook Didier Lockwood de elektrische viool en behalve het gebruik van rock ook effect pedalen introduceerde om het geluid te manipuleren. Dan nog Michel Warlop een fantastische violist die helaas te vroeg overleed, hij verdiende duidelijk zijn plaats in de “top vier” van de Franse violisten. Het spel, de creativiteit en energie van deze muzikanten hebben Frankrijk gemaakt tot het thuisland van de jazz viool, Ik was zo gelukkig om met de drie eersten te kunnen spelen, aldus Florin.

Op dit album wordt hij omringd door Hugo Lippi op gitaar, Philippe Aerts op contrabas en Bruno Ziarelli op slagwerk. Op 3 nummers is er een bijzondere gast aanwezig en wel Stochelo Rosenberg op gitaar. Het repertoire bestaat uit bekende klassiekers als “Stardust” van Hoagy Carmichael en Mitchell Parish, “Alabama Bound” van Ray Henderson, “More than you know” van Billy Rose en “The world is waiting for the sunrise” van Seitz en Lockhart. Niculescu schreef de “Suite for Michel, Stéphane, Jean-Luc & Didier” dat het album afsluit. Ik ben een groot liefhebber van de jazz manouche van de Hot Club de France tot en met het Rosenberg Trio en alles wat daar tussen zit en mee te maken heeft, dus ja, ik ben een beetje bevooroordeeld wat betreft dit album. Maar puur objectief gezien is dit een heerlijk album en een prototype van de gypsy jazz.

Het album gaat van start met het welbekende “Stardust” van Hoagy Carmichael en Mitchell Paris, dood gespeeld, misschien wel maar de ijzersterke vertolking van Florin blaast het toch weer nieuw leven in. Het tempo vliegt omhoog in “Alabama Bound” van Ray Henderson, halsbrekende capriolen haalt Florin uit met zijn viool. Zo volgen nog meer min of meer bekende nummers, allemaal prima maar het wachten is op origineel eigen werk en dat komt met de “Suite for Michel, Stéphane, Jean-Luc & Didier” een eerbetoon aan de Franse grote vier. Het bestaat uit 5 stukken, The Classician, Swing Wave, The Romantic, The Fusional en tenslotte Final, het is aan de luisteraar om te gissen welk stuk slaat op welke violist. In ieder geval spatten de stukken er van af bij Florin maar ook bij de rest van het quartet. Hugo Lippi is een prima gitarist maar als Stochelo Rosenberg de gitaar ter hand neemt is er toch een wereld van verschil. Vooral in “Carioca” zijn Stochelo en Florin aan elkaar gewaagd qua virtuositeit, pffff ! Afgesloten wordt er met het bekende “Fascinating Rhythm” van George & Ira Gershwin, een fraaie bekroning van een heerlijk album.

Jan van Leersum.